به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، این آنتی بادی ها، در مقادیر کم وجود دارند و اسلحه مهمی در سیستم ایمن محسوب می شوند و می توانند واکنش های ایمنی بسیار شدید یا آلرژی های فوری(آسم، شوک های آلرژی) را  بلافاصله با بالا رفتن سطح شان حتی به میزان اندک موجب شوند. این یافته ها نشان می دهد که چگونه بدن ما تولید ایمونوگلوبولین E را به منظور مهار ایجاد واکنش های ایمنی محدود می کند.

سیستم ایمنی بر مبنای سلول هایی مانند لنفوسیت هایB است که مواد ضد ویروسی یا ضد باکتریایی را ترشح یا حمل می کنند که آنتی بادی های یا ایمونوگلوبولین ها(IgG، IgM، IgA، IgE) نام دارند. اگرچه این مواد اغلب موجب ایمنی می شوند اما گاهی نیز موجب هشیار شدند بدن می شوند که این در مورد ایمونوگلوبولین E بیشتر صدق می کند که حتی مقادیر بسیار اندک آن(صد هزار برابر کمتر از سایر آنتی بادی ها) می تواند  واکنش های شدیدی را ایجاد کند. لنفوسیت هایی که ایمونوگلوبولین E را تولید می کنند بسیار اندک هستند و در مطالعات اندکی نیز به آن ها پرداخته شده است. محققین در ابتدا از مهندسی ژنتیک برای مجبور کردن سلول ها برای تولید مقادیر زیاد این آنتی بادی استفاده کردند. سپس آن ها موفق شدند دو مکانیسم کنترل اصلی را نشان دهند. آن ها نشان دادند که به محض این که لنفوسیت B ایمونوگلوبولین E را در سطح غشای خود حمل می کند به نوعی یخ می زند، متورم می شود و پاهای کاذب خود را از دست می دهد و دیگر قادر به حرکت نیست، این درحالی است که این سلول ها عموما بسیار متحرک هستند. هم چنین محققین نشان دادند که لنفوسیت  چندین مکانیسم را فعال می کند که منجر به آپوپتوز می شود. این خودتخریبی موجب حذف سریع لنفوسیت های حمل کننده ایمونوگلوبولین E می شود؛ این در حالی است که سایر سلول های ایمنی می توانند تا چندین سال زنده بمانند. محققین اینک امیدوار هستند که بتوانند جزئیات بیشتری را از مسیرهای مولکولی مختلف که این خود محدودکنندگی را کنترل می کند کشف کنند. در واقع، این ها ممکن است اهداف دارویی بیشماری را در اختیار محققینی قرار دهد که قصد دارند با استفاده از طراحی داروها آلرژی را مهار کنند یا بلوک کنند یا این که موجب کاهش تولید لنفوسیت های B پاتولوزیک مانند آن چه در لنفوما وجود دارد شوند.

پایان مطلب/